تولد یک رویا

آخرین ماه اولین سال با تو ، میلم به تماشا کردنت بیشتر است تا نوشتن ...کاش زندگیمان انقدر در بند نان نبود تا تمام این ماه را می رفتیم در کنج آبادی، به دور از داستان سنگ و آهن . دیگر نخواهی آمد ای تمام روزهای نابلدی شیر خوردن، ای همه آغوشی های بسیار، یادتان سبز در خاطرم ... چقدر دلم گرفته ... دلم عجیب گرفته ... کاش سهراب داشتم و می خواندم : دلم گرفته دلم عجیب گرفته است و هیچ چیز، نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش، نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست نه هیچ چیز مرا ازهجوم خالی اطراف نمی رهاند . نه برای خواستن تو برای خود ، که تو باید بروی... برای خودم می ترسم  که این بالندگی ه...

بدرقه 90 ،لحظات تحویل سال ،جمع پاک عزیزان و تو در آغوش من ...   لحظات پر استرس 90، لحظاتی که هیچ نمی دانم به کدام تعلق دارم به نود یا که به 91 ، لحظات استقبال از سالی نو ، روزی نو ، چقدر فکر در سرم هست ... از کجایش بگویم از 365 روزی که گذشت که به شکرش خیر گذشت ... از تحویلش که تو را در خود داشتم، از آن روزهای سنگین شده اردیبهشتش، از آنهمه هیاهو برای تهیه لوازم و اسباب آمدنت ، از بوی نابی که نیامده از اتاقت به مشامم می رسید ، از زیباترین و ماندگارترین روز زندگیم 22 اردیبهشت 90 و فشردنت در آغوش ...آآآآخ  محمدصادقم چرا هنوز در آن روز ماتم ؟! از روزهای شیرین و سخت ابتدایی مادری ام ، از آنهمه دگرگونی هایی که با آمدن...

" اول توضیح :این مطلب قرار بود اسفند ماه آپ بشه که به دلایلی نشد ....چون حیفم آمد حالا با تاخیر " دیشب با تمام خستگی و بیخوابی شبهای پیش ، لبخندهایت که دیوانه ام کرد، دیدم که خدا چقدر حواسش به ما هست،دیدم که بحق لطف خدا همیشه بیشتر از جرم ماست ... دیدم خوشبختی یعنی همین نگاه کردن به تو!همین لبخندهای تو، که اینهمه یعنی که تو هستی وسلامتی ات به لطفش برقرار و آنطرف تر آرامشی را دیدم که تو زیر سایه اش هر روز بزرگتر می شوی ...این بود که مست تو شدم ، مست همین زندگی ، مست همین دقایق و سرمست تر از حضور خدایی که در خانمان هست،که اینقدر دوستم دارد . همین ها بس نبود تا بگویم : خدایــــــا شـــــــــــکــــــــــــــر!؟ حالا دیگرمهم نیست ک...